انعکاس عشق

با گوش دادن به یکی از نوحه های قدیمی حسین فخری با دو بیت اول:

این قوم که فارغ ز جهان گذرانند / دیریست که از جام بلا دردکشانند

هر چند که در عشق و جنون شهره ی شهرند / گمنام ترین لاله بی نام و نشانند

احساسی عرفانی و خدائی بر من غالب شد که مجبور به نوشتن چند خط در توصیف این حس و حال در این صفحه شدم.

با عشقی اناالحق وار نسبت به وجود خدائی که مادر سادات، حضرت صدیقه اطهر سلام الله علیها را محمل و محل ظهور و تجلی خود قرار داد تا مخلوقات عالم به واسطه ی شناخت ذریه پاک این درّ دریای بندگی به سرمنزل توحید راه یابند. ترنم این نغمه شیخ اجل را در دل خود نجوا می کنم.

گویند تمنائی از دوست بکن سعدی / جز دوست نخواهم کرد از دوست تمنائی

هبوط آدمی به قلمرو خاکی دنیا در حقیقت لطفی بود الهی و خیزی بلند، برای رساندن آدمی به آنچه پیش تر سزاوار آن بود نه استقرار او در این وادی معصیت زا و تا گردن فرو رفتن او در گرداب مخوف لذایذ خاک. که علی(ع) در نکوهش دنیا این نکته را کافی می داند، که دنیا تنها مکانی است که در آن معصیت خدا انجام می پذیرد یعنی جائی پست تر از درکات دوزخ. با این حساب معقول به نظر می آید که اگر پاکان و صالحانی که از گناه معصومند معاذالله وارد دوزخ نیز شوند باز این عشق بندگی باشد که همچون خون در تمامی رگ های وجودشان جریان داشته باشد. البته این امر رویه ای معکوس نیز دارد. یعنی حضرت رحمانی که رحمت او مقدم بر غضبش می باشد برای دلبستگان دنیا، دوزخ آن مکان عاری از گناه را که حق است و اعلی تر از زمین یکسر گناه، در طول رحمت خویش به عنوان جایگاه آنان خلق نمود.

گرچه می گفت که زارت بکشم / می دیدم که نهانش نظری با من دلسوخته بود

اما برای انسان شیدائی که محاط در عشق بندگی حق روزگار می گذراند با زبان حالی این چنین:

من محو خدایم و خدا آن من است / هر سوش مجوئید که در جان من است

سلطان منم و غلط نمایم به شما / گویم که کسی هست که سلطان من است

نه لهو و لعب حرام دنیا وجودی اصیل دارند و نه مشغله های حلال عقبا، که به فرموده ی مولوی: اینان دام دنیا را دام مرغان ضعیف می دانند و دام عقبا را دام مرغان شریف لذا فرجامی جز فناء فی الله و محو در وجود حضرت معشوق برای خود متصور نیستند.